عکس/ کربلا دیگر گنجایش ندارد

حضور بی سابقه زائران اربعین حسینی در کربلا، تردد در این شهر را با دشواریهایی همراه کرده است.

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، گفته می شود حدود ۲۰ میلیون زائر از کشورهای مختلف دنیا خود را به کربلا رسانده‌اند تا در مراسم اربعین حسینی شرکت کنند.

حضور بی سابقه این زائران در کربلا، تردد در این شهر را با دشواریهایی همراه کرده است.

منبع: مشرق

رابطه ماست با آلزایمر/ لبنیات با مغز سالمندان چه می‌کند؟

محصولات لبنی علاوه بر حفظ سلامت استخوان ها و زیبایی پوست و مو می توانند مانند دارویی فوق قدرتمند مانع از بروز بیماری خاموش و تاریک آلزایمر در افراد شوند.

در جدیدترین پژوهش ها دانشمندان دریافتند سالمندانی که به طور روزانه از ماست پروبیوتیک در رژیم غذایی خود استفاده کرده اند و یا سایر مواد خوراکی مانند شکلات یا پنیر حاوی باکتری های زنده و مفید برای بدن را به طور منظم می خورند کمتر به بیماری آلزایمر مبتلا می شوند.

در عین حال افرادی مبتلا به آلزایمر در درجات مختلف نیز هنگامی که از ماست پروبیوتیک استفاده می کنند توانایی بیشتری در به یاد آوردن خاطرات به نسبت سایر مبتلایان دارند.

کارشناسان براین اساس اعتقاد دارند مصرف خوراکی های حاوی باکتری های مفید برای بدن می تواند به بهبود درک شناختی در انسان ها کمک کند و مانع از نابود شدن سلول های مغزی در آنها شود.

در مقاله ای که توسط روزنامه الکترونیکی دیلی میل انگلستان به چاپ رسیده است، نتایج تحقیقات دکتر محمود اسلامی ، استاد دانشگاه کاشان  ایران در خصوص تاثیر پروبیوتیک ها بر بهبود شناختی انسان ها که  در معتبرترین نشریات بین المللی به چاپ رسیده منتشر شده است، دکتر اسلامی به همراه تیم تحقیقاتی خود بر روی موش های آزمایشگاهی پژوهش انجام داده اند. 

این تیم تحقیقاتی امیدوار هستند در آینده بتوانند دارویی برای درمان و جلوگیری از ابتلا به آلزایمر تولید کنند که بتواند مانع از شکل گیری پلاک های آمیلوئید در مغز شود که عامل اصلی ابتلای افراد به این بیماری است. در داروی جدید دکتر اسلامی و همکارانش می کوشند تا مصرف آن دارای کمترین عوارض جانبی بر روی انسان باشد، پروبیوتیک ها برای سلامت بدن مفید هستند و می توانند نقشی اساسی در تولید دارو داشته باشند.

دکتر رزا سانچو در مرکز تحقیقات آلزایمر بریتانیا نیز اعتقاد دارد مغز از سایر قسمت های بدن جدا نیست و وضعیت بدن بر روی آن اثر می گذارد بویژه روده ها در سلامت مغز تاثیر فراوان دارند و خوردن غذاهای حاوی پروبیوتیک به سلامت مغز و جلوگیری از ابتلا به بیماری های مغزی کمک شایانی می کند.

نتایج این مطالعه در نشریه journal Frontiers in Aging Neuroscience به چاپ رسیده است.

منبع:

"تعارف‌کردن" ما ایرانی‌ها در نگاه یک خارجی چگونه است؟

"مفهوم تعارف کردن به طور کلی بار مثبتی را به دوش می‌کشد و نشان از احترام متقابل دارد، اما اگر به شکلی نامناسب به کار گرفته شود می‌تواند دست‌مایه‌ی سوء استفاده کردن قرار گیرد".

گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان - "جولیانا والیجولیانا والی" یک خبرنگار انگلیسی است که خاطراتش از رسم "تعارف کردن" ایرانیان را اینگونه تشریح کرده است: فاطمه دستش را به حالت امری به سمت دیس غذا دراز کرد و گفت «بفرمایید.» منظورش این بود که من غذای بیشتری بکشم. دعوت یک میزبان فوق‌العاده خوب ایرانی بودم. همین که سر سفره‌ی پهن شده بر روی زمین نشستم تا با او، مادرش و دو دختر و پسرش شام بخورم، احساس کردم که وقتش رسیده تا "مهارت‌های تعارف کردنم" را برای اولین بار به کار گیرم.

شام سبزی پلو و ماهی بود و دهنم را حسابی آب انداخته بود؛ اما دوست داشتم قبل از اینکه باز هم غذا در بشقابم بکشم، کمی از آن "نه و نوهای معمول ایرانی" استفاده کنم.

تا قبل از اینکه به ایران بیایم، اصلا واژه "تعارف کردن" هم به گوشم نخورده بود! این کلمه فارسی که اتفاقا ریشه عربی هم دارد، به یکی از پیچیده‌ترین "هنرهای آداب معاشرت" ایرانی اشاره دارد: یعنی اینکه معنای واقعی عبارات را باید در چیزی ورای واژگان آن جُست. به عبارت بهتر، تعارف کردن یعنی رقص زیرکانه واژگانِ ارتباطی که در آن شرکت کنندگانِ بحث، مدام عباراتی را رد و بدل می‌کنند اما منظور اصلی را آنطور که باید نمی‌رسانند.

از خرید گرفته تا معامله کردن؛ ردپای فرهنگ تعارف کردن ایرانی‌ها در تمام ارتباطات اجتماعی آن‌ها مشاهده می‌شود

در دنیای تعارف کردن، ادب از جایگاه والایی برخوردار است. مردم توسط "تعارف" آن چیزهایی که مورد پذیرششان است را رد می‌کنند؛ چیزی را می‌گویند که منظورشان نیست؛ چیزی را بیان می‌کنند که حسش نمی‌کنند؛ دعوت می‌کنند بی آنکه نیت‌شان واقعا دعوت کردن باشد؛ و حتی به جای انتقال اخبار بد، امید واهی را به دیگری تزریق می‌کنند. اشخاص از این طریق بدون توجه به واقعیت موضوع چیزی را بیان می‌کنند که صرفا "آرزو داشتند آنطور باشد."

در تهران سوار تاکسی شدم؛ پس از مجادله طولانی و طاقت فرسا بر سر کرایه، هنگام پیاده شدن 25000 تومان به راننده پول دادم اما او کرایه را قبول نمی‌کرد. راننده با لبخندی بر لب می‌گفت: «قابل نداره!» در واقع داشت به من می‌فهماند که قصد گرفتن کرایه را ندارد.

از من اصرار، از راننده انکار؛ بالاخره تسلیم شدم. از او به فارسی تشکر کردم و با لبخندی که تا بناگوشم کشیده شده بودم، از تاکسی پیاده شدم. با خودم گفتم: «خب، همه چیز خوب است!»

دوستم رضا بعدا گفت که «داشته تعارف می‌کرده. راننده اتفاقا انتظار داشته کرایه بدهی و باید بیشتر اصرار می‌کردی. راننده داشته به تو احترام می‌گذاشته. در فرهنگ تعارف، یک قانون نانوشته‌ای وجود دارد که باید دو سه بار تعارف برای همدیگر تکه پاره کنید! وقتی که رسم تعارف کردن کاملا انجام شد، آن وقت می‌توانی نظرت را بی هیچ ابایی بیان کنی. اول باید شرط ادب لحاظ شود، ولی دست آخر باید پول را بدهی.»

حتی راننده تاکسی‌ها هم اولش برای گرفتن پول کلی تعارف می‌کنند ولی باید بیشتر اصرار کرد

بعد از حرف‌های رضا مجددا به قضیه تاکسی فکر کردم و اینکه آیا راننده هنوز هم لبخند بر لب داشت یا نه. درست است که رفتارهای مودبانه در سراسر جهان و فرهنگ‌های مختلف دیده می‌شود، اما فرهنگ تعارف کردن ایرانی‌ها از تمام انواع دیگر دقیق‌تر و فراگیرتر اجرا می‌شود.

این رفتار فوق ارزشی ایرانی‌ها بر تمام برخوردهای اجتماعی آن‌ها از خرید میوه و سبزی گرفته تا مذاکرات هسته‌ای حاکم بوده و به افراد می‌گوید که چگونه باید با هم برخورد داشته باشند. گرچه مفهوم تعارف کردن به طور کلی بار مثبتی را به دوش می‌کشد و نشان از احترام متقابل دارد، اما اگر به شکلی نامناسب به کار گرفته شود می‌تواند دست‌مایه‌ی "سو استفاده کردن" قرار گیرد زیرا فرد توسط آن درصدد سود جستن از قدرت بخشندگی دیگری برمی‌آید. چنین رفتاری در جامعه ایران کاملا منفی لحاظ می‌شود چرا که به جای فروتنی، نشان از خودبینی و تکبر است.

ویلیام اُبیمان، استاد انسان شناسیِ دانشگاه مینه‌سوتا و کارشناس مسائل خاورمیانه، می‌گوید: «یکی از مفاهیم اصلی در فرهنگ تعارف کردن، کارکردی است که من آن را "دست پایین را گرفتن" نامیده‌ام. اشخاص در تلاشند تا با پایین آوردن جایگاه خود، جایگاه دیگری را ترفیع دهند.»

از سوی دیگر، دکتر اُبیمان می‌گوید: «در یک جامعه سلسله مراتبی مانند ایران، که کمک کردن و ارائه خدمات با توجه به طبقه اجتماعیِ شخص ارائه دهنده تعبیر می‌شود، تعارف کردن موجب برقراری ثبات اجتماعی می‌شود، زیرا هر دو طرف قصدشان از انجام آن کار [تعارف] رسیدن به برابری است.»

آرامگاه فردوسی نشان می‌دهد که تا چه اندازه هنر پارسی در ایران مورد احترام است

موردی که بین ایران و دیگر کشورهای منطقه خاورمیانه تمایز ایجاد می‌کند «فرهنگ پارسی» است که ریشه در سنت‌ها، زبان و انواع هنر غنی ایرانی از جمله ادبیات دارد. اشعار مولانا، فردوسی، حافظ و خیام همچنان در شرق و غرب عالم مورد توجه قرار می‌گیرد.

ایرانی‌ها عاشق میراث خود هستند و به آن افتخار می‌کنند؛ رضا می‌گوید: «نوروز همچنان مهمترین تعطیلات ایرانی‌ها محسوب می‌شود. ما هنوز فارسی صحبت می‌کنیم؛ ما از خون ایرانی هستیم و هرگز نمی‌توان آن را تغییر داد.»

فرشته نجفی، هنرمند، می‌گوید: «تعارف به نوعی مشخصه ایرانی‌هاست. در فرهنگ ایرانی اگر خودمان را خیلی رک و مستقیم نشان دهیم، بی‌ادبی محسوب می‌شود.، واژگان محبت انگیز برای ایرانی‌ها خیلی مهم است. شاید به خاطر این باشد که روحیه شاعرانه در خون تمام ما ایرانی‌ها دمیده شده است. مهمترین متفکران ایرانی که بیشترشان به دوران کهن برمی‌گردند، شاعر بوده‌اند. به همین خاطر است که گفتاری سرشار از مهربانی و تحسین هنوز در ما جاری است.»

دروازه ملل تخت جمشید - میراث پارسی ایران

میراث دیگر ایرانیان "مهمان نوازی" آن‌ها است. میهمان نزد ایرانیان همچون جواهری گران‌قیمت است. مردم ایران با تقدیم چیزی که خود توان تهیه آن را ندارند، به شکل رویایی از میهمانان خود پذیرایی می‌کنند. در حقیقت، این مسئله ناب‌ترین شکل فرهنگ تعارف به شمار می‌رود.

یک دعوت ساده به صرف چای ممکن است به جایی منتهی شود که میهمان شب را در خانه میزبان بماند؛ یک آدرس پرسیدن ساده نیز می‌تواند منجر به دوست شدن دو طرف شود و آن شخص به جای اشاره کردن، شخصا شما را تا مقصد برساند. ایرانی‌ها اصالتا مودب و فروتن هستند و مرز بین دعوت‌های واقعی و دعوت‌های از روی ادب می‌تواند بسیار بسیار باریک باشد.

وقتی تازه با فاطمه آشنا شدم، او به من گفت که خودش روی زمین می‌خوابد تا من روی تختش بخوابم. فاطمه می‌گوید: «می‌توانید از دیگران بخواهید که لطفا تعارف نکنند! گاهی اوقات جواب می‌دهد و گاهی اوقات هم نه! البته این درخواست خودش نوعی تعارف محسوب می‌شود.»

رسم مهمان نوازیِ ایرانی‌ها - میهمان نزد ایرانیان همچون جواهری گران‌قیمت است

در حقیقت فرهنگ تعارف کردن این نیست که ادای تعارف کردن را دربیاورید. هر چه تعارف کمتر مشخص باشد، موفق‌تر است. فراموش نکنید که هرگاه با تردید مواجه شدید، رازش این است که شخص دیگر را درنظر بگیرید و اول خواسته‌های او را اولویت قرار دهید. تعارف نوعی احساس است که در نهایت خودش، دست خودش را رو می‌کند!

منبع: فرادید

ماجرای اهدای خودرو شاسی بلند به نمایندگان مجلس از سوی برخی خودروسازی ها

خبر رسیده که برخی خودروسازان برای جلب رضایت نمایندگان مجلس، پیشنهاد واگذاری خودرو شاسی بلند به نمایندگان مجلس را داده اند.

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ با این حال تا کنون و پس از گذشت حدود شش ماه از آغاز مجلس دهم، هیچ خودرویی تحویل نمایندگان نشده است. همچنین با بالا رفتن فشارها برای توقف تولید برخی خودروهای تولید داخل و نیز پایین بودن کیفیت این محصولات توسط نمایندگان مجلس شورای اسلامی، اکنون خبر رسیده که برخی خودروسازان برای جلب رضایت نمایندگان مجلس، پیشنهاد واگذاری خودرو شاسی بلند به نمایندگان مجلس را داده اند.

داریوش اسماعیلی، عضو کمیسیون صنایع و معادن مجلس در گفت و گو با تابناک در خصوص این موضوع اظهار داشت: بنا به روال همیشه، در ابتدای هر دوره، مجلس شورای اسلامی یک خودرو تولید داخل در اختیار نمایندگان مجلس قرار می دهد؛ اما گویا امسال رویه عوض شده و قرار نیست مجلس خودرویی برای نمایندگان خریداری کند.

این نماینده مجلس در پاسخ به اینکه چه نوع خودرویی به نمایندگان تحویل داده می شود، گفت: در سال های گذشته، یک خودرو تولید داخل در حد پژو پارس یا 405 از طریق مجلس برای نمایندگان خریداری می شد اما امسال می خواهند به جای خرید خودرو، قیمت معادل آن را به نماینده ها پرداخت کنند.

این نماینده مجلس در پاسخ به اینکه مبلغ مورد نظر چه میزان خواهد بود، یادآور شد: تا کنون برای ثبت نام به هیأت رئیسه مراجعه نکرده ام؛ اما گویا مبلغ آن باید حدود قیمت خودرو پژو پارس باشد؛ البته قرار است این میزان پول به عنوان وام در اختیار نماینده ها قرار گیرد.

اسماعیلی در ادامه درباره دلیل این کار مجلس افزود: برخی از نمایندگان مجلس تمایل دارند، از خودروهای دیگری برای کارهای خود استفاده کنند. برخی نیز به دنبال خرید خودروهای با کیفیت تر هستند؛ بنابراین، تصمیم گیری شده که پول آن به نماینده ها داه شود تا هر کس به تناسب سلیقه خود خودرو خریداری کند.

این نماینده مجلس در پاسخ به اینکه گفته می شود، خودروسازی ها برای جلب نظر نمایندگان، قصد واگذاری خودرو شاسی بلند به نمایندگان را دارند، گفت: به نظر من، این توهین به نمایندگان است. آنان برای جلب نظر یکی، از کسی هدیه یا امتیازی نمی گیرند و در همه حال به فکر مردم هستند.

وی در ادامه خاطرنشان کرد: نمایندگان مجلس در همه حال به فکر منافع کشور و مردم عمل می کنند و در هر جایی که احساس کنند، کسی قصد سوءاستفاده دارد، با قاطعیت در برابر آن ایستادگی می کنند.

با این حال، یکی دیگر از نمایندگان مجلس در گفت و گو با تابناک اظهار داشت: قرار بود طبق روال قبل برای نماینده ها خودرو خریداری شود؛ اما امسال مقرر شده، به جای خودرو مبلغ آن در اختیار نماینده ها قرار گیرد تا هر کس هر خودرویی خواست، همان را تهیه کند.

این نماینده مجلس ادامه داد: مبلغ مورد نظر برای خرید خودرو آن گونه که اطلاع دارم، حدود 60 میلیون تومان خواهد بود و هر نماینده ای که بخواهد از این تسهیلات استفاده کند، می تواند با مراجعه به هیأت رئیسه مجلس برای دریافت آن اقدام کند.

با این حال، بنا به گفته های نمایندگان و همچنین خریداری نشدن خودرو برای نمایندگان توسط مجلس شورای اسلامی، گویا گزینه اعطای وام به نمایندگان برای خرید خودرو محتمل تر باشد؛ البته این احتمال نیز دور از ذهن نخواهد بود که خودروسازی ها نیز تخفیف قابل توجهی برای نمایندگان برای خرید خودرو در نظر بگیرند؛ هر چند مبلغ در نظر گرفته شده برای نمایندگان حداقل دو برابر قیمت خودروهایی است که پیش از این در اختیار نمایندگان قرار می گرفت.

منبع:تابناک

سینمای هویتی از هالیوود تا ایران

بازشناسی جریان هویتی-تاریخی در سینمای جهان با عنوان "سینمای هویتی از هالیوود تا ایران" منتشر می شود.   روایت قوی و هنرمندانه، تمرکز بر خواست‌های فطری انسان چون حماسه و عشق، ارائه شیوه‌های نو و جذاب بازیگری و بازیگردانی، سادگی و بی‌تکلفی فضای فیلم و در نهایت زنده کردن شعار «ما می‌توانیم» و به تبع آن، ایجاد حس عزت و قدرت در مخاطب را می‌توان تنها به عنوان بخشی از عوامل موفقیت  فیلم‌ها و سریال‌هایی دانست که مردم از آنها استقبال کرده‌اند. دلایل متعدد دیگری وجود دارد که نشان می‌دهد بسیاری از فیلم‌ها صرفا به خاطر دارا بودن همین وجوه، مورد استقبال قرار می‌گیرند. قطعا یکی از جدی‌ترین اصول و مبانی شکل‌دهی فیلم‌هایی با ویژگی‌های «قهرمان‌محور»ی تاکید بر سینمای هویتی است. اشاره به مسائل ملی- هویتی و دینی و فطری با تاکید بر سوژه‌های فراوان تاریخی بی‌تردید می‌تواند با ساخت مناسب مورد اقبال مخاطبان قرار گیرد. مانند بسیاری از کشورهای دنیا که در آنها سینما، بیش از هر مدیوم هنری و رسانه‌ای دیگری، در ایجاد تصویری مشترک از تاریخ و هویت ملی در بین مردم نقش دارد، در ایران نیز شاید بتوان گفت این سینما و تلویزیون بوده‌اند که با ساخت آثار تاریخی، ذهنیت اکثریت غالب مردم را از تاریخ و هویت ملی خود شکل داده و تثبیت کرده‌اند. البته باید به این نکته اذعان کرد که بر خلاف سینمای غرب و بویژه هالیوود که در آنها شاهد ساخت آثار متعدد در بستر تاریخ هستیم، متاسفانه در طول نزدیک به 4 دهه گذشته به دلیل نیاز به سرمایه‌گذاری و بودجه بالا، جز تعداد معدودی فیلم تاریخی که اغلب آنها هم شامل آثار تاریخی- مذهبی می‌شوند، سینمای ایران رغبت چندانی برای ساخت آثار نمایشی در بستر تاریخ از خود نشان نداده و به همین دلیل همواره این تلویزیون بوده که بار اصلی ساخت آثار مختلف داستانی در بستر بازه‌های مختلف تاریخی را برعهده گرفته است.

 

سینمای هویتی در ایران

 

با همه این کاستی‌ها اما در میان فیلمسازان ایرانی چهره‌هایی را می‌توان یافت که تلاش‌های بیشتری برای به تصویر کشیدن ماجراهای واقعی تاریخی یا روایت داستان‌های خود در بستر تاریخ ایران داشته‌اند، از جمله زنده‌یاد «علی حاتمی» که با ساخت سریال عظیم «هزاردستان» و ساخت دکور تهران قدیم و ایجاد شهرک غزالی باعث شد برای همیشه تصویر تهران قدیم آنطور که او می‌خواست باقی بماند و تثبیت شود. کارگردانی که با ساخت آثاری مانند «کمال‌الملک»، «مادر» و «دلشدگان» هم علاقه بسیارش به بازسازی شخصی تاریخ را به نمایش گذاشت و هم تمام تلاشش را برای رسیدن به فرمی بومی و ایرانی برای روایت داستان‌های خود انجام داد.  جز «هزاردستان» علی حاتمی که همواره به عنوان یکی از آثار تاریخی مهم ایران باقی ماند و تاثیر مهمی بر جریان فیلم‌ها و سریال‌های پس از خود گذاشت، در طول سال‌های گذشته فیلم‌ها و سریال‌های دیگری نیز ساخته شدند که تاثیر بسزایی در دانش تاریخی مخاطبان و همچنین دستیابی به یک هویت مشترک تاریخی داشتند. از جمله «سربداران» محمدعلی نجفی که به قیام سربداران خراسان به رهبری شیخ «حسن جوری» علیه مغول‌ها می‌پرداخت یا آثاری مانند «مدار صفر درجه»، «شب دهم» و «پهلوانان نمی‌میرند» از «حسن فتحی» که همگی با استقبال بالای مردمی نیز مواجه شدند.  جز این آثار، «مسعود جعفری‌جوزانی» هم که سابقه ساخت فیلم‌هایی مانند «شیر سنگی» را در کارنامه داشت با ساخت «در چشم باد» با خلق یک قهرمان ایرانی تلاش کرد در اثری ماندگار با روایت زندگی قهرمان خود از کودکی تا شهادت، تاریخ معاصر ایران را نیز روایت کند. «سیدضیاءالدین دری» نیز با ساخت «کیف انگلیسی» داستانی سیاسی را در بستر تاریخ معاصر روایت کرد و بسیار مورد اقبال قرار گرفت اما بعدها با ساخت «کلاه پهلوی» نتوانست موفقیت آن اثر را تکرار کند.  در طول چند سال گذشته اما روایت تاریخ معاصر ایران بویژه سال‌های منتهی به انقلاب و همچنین دهه 60 نیز اهمیت فراوانی یافته است و آثار مهمی چون «ارمغان تاریکی» و «پروانه» از «جلیل سامان» با تمرکز بر فعالیت منافقین و همچنین «کیمیا» از «جواد افشار» با تمرکز بر انقلاب و دفاع‌مقدس و «وضعیت سفید» «حمید نعمت‌الله» در بستر جامعه‌ شهری سال‌های جنگ ساخته شدند. جز این آثار اما بخش مهمی از تولیدات تاریخی ایران را آثاری با محوریت شخصیت‌های واقعی تشکیل می‌دهند. از جمله «دلیران تنگستان» همایون شهنواز با تمرکز بر مبارزات شهید «رئیسعلی دلواری»، «بوعلی سینا» به کارگردانی «کیهان رهگذار»، «کوچک جنگلی» بهروز افخمی بر اساس مبارزات میرزا کوچک‌خان، «امیر کبیر» از سعید نیکپور، «شیخ بهایی» شهرام اسدی، «روشن‌تر از خاموشی» با نگاهی به زندگی «ملاصدرا» به کارگردانی حسن فتحی، «نردبام آسمان» ساخته «محمدحسین لطیفی» براساس زندگی «غیاث‌الدین جمشید کاشانی»، «شهریار» از کمال تبریزی و «روزگار قریب» ساخته «کیانوش عیاری» با روایت زندگی دکتر محمد قریب. با وجود دست خالی سینما در سال‌های گذشته در روایت تاریخ معاصر ایران اما خوشبختانه در طول سال‌های اخیر ظاهرا جریان ساخت آثاری در بستر تاریخی قوت بیشتری گرفته است از جمله آثاری مانند «استرداد» ساخته «علی غفاری» که توانست سیمرغ بهترین فیلم جشنواره فجر را نیز به خود اختصاص دهد. یا آثاری مانند «امکان مینا» و «سیانور» که با دستمایه قرار دادن موضوع مهمی در تاریخ معاصر ایران ساخته شدند. همچنین «نفس» از «نرگس آبیار» که در دل روایت زندگی یک دختر کوچک بخشی از تاریخ معاصر ایران را نیز روایت می‌کند و تصویری عینی‌تر از آن به دست می‌دهد یا «یتیم‌خانه ایران» ابوالقاسم طالبی که دست روی یکی از موضوعات مهم و چالش‌برانگیز تاریخ ایران گذاشته است.  بنابراین به نظر می‌رسد با وجود ضعف بزرگ سینمای ایران در روایت داستان‌هایی در بستر تاریخ، در سال‌های اخیر توجه به این موضوع شدت بیشتری گرفته و می‌توان برای ساخت آثار تاریخی بهتر و مهم‌تر در سینمای ایران در سال‌های آینده امیدوار بود اگرچه تلویزیون و سینمای امروز ایران به طور اخص و مدیران فرهنگی و سینمایی به طور اعم  از برنامه مشخصی تبعیت نمی‌کنند. یک روز آنتن تلویزیون از سریال‌های ایرانی پر می‌شود و سهم سریال‌های خارجی به تعداد انگشت دست نمی‌رسد و روزی مثل امروز این قضیه برعکس می‌شود که هر دو حالت دلزدگی مخاطب را در پی دارد. یک روز نیز سینمای ما آینه‌ای مناسب برای بازنمایی تاریخ و هویت ایرانی- اسلامی نیست.

 

سینمای هویتی شرق آسیا

 

شاید بتوان مدعی شد پیش از سال‌های میانی دهه 80، اکثر جامعه‌ ایران هیچ ذهنیت و اطلاعاتی از کشور کره و تاریخش نداشتند و بین هیچکدام از کشورهای شرق آسیا تفاوتی قائل نمی‌شدند اما از سال 85 و آغاز پخش مداوم سریال‌های کره‌ای در تلویزیون ایران با سریال «جواهری در قصر» یا همان «یانگوم» ماجرا به کلی تغییر کرد. موج استقبال از این سریال و نمایش پی‌درپی آثار کره‌ای از جمله «امپراتور دریا»، «افسانه جومونگ»، «تاجر بوسان»، «امپراتور بادها»، «امپراتور آهن»، «افسانه دونگ‌یی» و «افسانه خورشید و ماه» در نگاه مخاطبان به کشور کره اهمیتی بیش از سایر کشورهای شرق آسیا بخشید و ذهنیتی مشترک از تاریخ، فرهنگ و تمدن این کشور برای مردم ایجاد کرد و در نهایت تصویر ارائه‌شده در این آثار را تبدیل کرد به تصویر غالب از واقعیت تاریخ کره در ذهن مخاطبان. این اتفاق اما تنها مختص مردم ایران نبود و سریال‌سازان کره‌ای توانستند با نمایش آثارشان در کشورهای مختلف از جمله همسایه‌های آسیایی خود و همچنین کشورهای مختلف از استرالیا تا آرژانتین، مکزیک، کشورهای اروپای شرقی و حتی آمریکا تصویری مطلوب اما غیرواقعی از تاریخ خود را در ذهن جمعیت گسترده‌ای از مردم جهان تثبیت کنند و هویتی جعلی برای خود بسازند؛ تاریخی ساختگی که در زمان نمایش سریال «جومونگ» به دلیل مصادره تاریخ، افسانه‌ها و اساطیر چینی با حاشیه‌های فراوانی در آن کشور روبه‌رو و در نهایت باعث تغییر بسیاری از دیالوگ‌ها در چین شد و حتی در ایران نیز به دلیل مشابهت بخش‌هایی از داستان با داستان‌های کهن ایرانی با انتقادات بسیاری مواجه شد.

 

دلایل موفقیت سینمای کره

 

روایت در فیلم‌های کره‌ای سرشار از تحرک است و مخاطب  را در یک تعلیق دائمی غوطه‌ور می‌کند. شاید به ندرت پیش بیاید که در یک فیلم کره‌ای از سکانسی به سکانس دیگر برویم بدون اینکه در آن تعلیقی وجود داشته باشد. این امر هم ممکن نمی‌شود مگر با استفاده از ریتم تند و روایت با سرعت بالا! این امر تا جایی ادامه دارد که در بسیاری اوقات ما شاهد این هستیم که نویسنده برای حفظ این سرعت در روایت داستان تن به ایجاد حفره‌هایی می‌دهد که شاید به زعم بعض منتقدان روایت اثر را ابتر کند.  با این همه مخاطب جهانی این شیوه را پذیرفته و آن را دوست هم می‌دارد. این شیوه نوین روایتگری در  فیلم‌های کره‌ای موجب شده سینمای کره (که سریال‌های کره‌ای هم بخشی از این صنعت است) به شیوه‌ نوینی از تدوین نیز دست پیدا کند. تدوین مخصوصی که اجازه تمام شدن کنش را در یک صحنه نمی‌دهد و سراغ صحنه بعد یا نتیجه کنش می‌رود. شاید همین نوع تدوین است که به فیلمساز کره‌ای اجازه می‌دهد در هر قسمت 60 دقیقه‌ای از سریال روایت‌های فرعی بسیاری را به سرانجام برساند. از دیگر نقاط قوت سریال‌های کره‌ای، تمرکز بر ویژگی‌ها و خواست‌های فطری انسان است که ریشه در پیشینه شرقی کره‌ای‌ها دارد.  بازگشت به اخلاق و معنویت، گمشده انسان امروز است. چه آن جوان چهارمحالی که گوسفندانش را برای رسیدن به «سوسانو» می‌فروشد؛ چه آن پیرزن  آرژانتینی که نیمی از درآمد ماهانه‌اش را برای خرید حق اشتراک ماهانه ماهواره‌ای اختصاص می‌دهد تا  بتواند سلوک انسان شرقی‌نما را زندگی کند.  اخلاق کنفسیوسی و سلوک فردی از قسمت‌های تفکیک‌ناپذیر آثار کره‌ای است.  قهرمانانی که در یک دوره زمانی با استعداد‌های معمولی و تحت تعالیم روحانی می‌توانند از انسان‌های عادی متمایز شوند و ظرفیت‌های خلیفه‌اللهی را نمایان کنند.  اصلا همین قهرمان‌سازی خود از نیاز‌های انسان خودمحور امروز است. انسانی که از تنهایی و زندگی نکبت‌بار با خویشتن خویش به ستوه آمده است و به دنبال قهرمانی روحانی است تا ندای عبور از خویشتن خویش سر دهد و او را از این منجلاب متعفن بیرون کشد.  قهرمانی که  شجاع است و زیر بار ستم نمی‌رود، همواره یار مظلومان و مستضعفان است و خصم ظالمان و دنیاداران هفت‌خط. قهرمانی که حماسه را به صورت تام و تمام معنی می‌کند بی‌آنکه ذره‌ای از عشق و لطافت را از وجود خود براند. عاشق می‌شود و  در راه این عشق نقض پیمان هم نمی‌کند.

 

سینمای هویتی و بومی در چین

 

اما تنها کره‌ای‌ها نبودند که بر تولید پی‌درپی آثار تاریخی اصرار ورزیدند و سعی کردند به مدلی بومی برای ساخت این آثار دست یابند، بلکه پیش از آنها سینمای چین بود که با ساخت آثاری پرمخاطب و تاثیرگذار سعی کرد با تمرکز بر داستانگویی با محوریت عرفان‌های رزمی خود آن هم بر بستر تاریخ، ابتدا هویت ملی را بین مردم کشورش تقویت کند و سپس با نمایش و توزیع گسترده محصولاتش، تصویری قابل احترام از فرهنگ و سابقه تمدنی خود در ذهن مخاطب عام سایر کشورها بسازد.  فیلمسازان مهمی مانند «جان وو»، «ژانگ یی‌مو»، «چن کایگه» و «آنگ لی» با ساخت آثار مهمی چون «ببر خیزان، اژدهای پنهان» که موفق به دریافت جایزه اسکار نیز شد و همچنین فیلم‌های دیگری مانند «خانه خنجرهای پران»، «قهرمان» و فیلم پرخرج «صخره سرخ» و صدها اثر مشابه، توانستند هم در محافل و جشنواره‌های سینمایی سراسر دنیا موفقیت‌های بسیاری کسب کنند، هم مخاطبان فراوانی را جذب خود کنند و به همین جهت علاوه بر اینکه سود مالی کلانی را نصیب سینمای چین کردند، تصویری مطلوب از تاریخ و فرهنگی بومی چین را به نمایش گذاردند.

 

استقبال از سینمای اسلامی- ایرانی در کشورهای منطقه

 

در سینما و تلویزیون ایران اما تنها تولیدات تاریخی که با پخش گسترده‌ خارج از ایران مخاطبان فراوانی را جذب کردند و به آثاری تاثیرگذار تبدیل شدند، 2 سریال تاریخی- مذهبی «مختارنامه» و «یوسف‌پیامبر» بودند که توانستند به میزان بالایی در میان مسلمانان سراسر جهان باوری مشترک از قصه‌های قرآنی و تصویری واقعی از پیامبران و همچنین تاریخ اسلام بسازند.  استقبال گسترده از این آثار و جلب توجه باقی کشورهای منطقه به ظرفیت‌های این مدیوم باعث به وجود آمدن واکنش‌هایی هم شد و سریال «فاروق عمر» با سرمایه‌گذاری قطر و شبکه mbc ساخته شد و هنگام پخش در محافل مذهبی انتقادات بسیاری را نیز برانگیخت.

 

تمرکز هالیوود بر روایت‌های تاریخی

 

وجه اسنادی سینما و تبدیل شدن فیلم‌ها به اسنادی برای دریافتن اوضاع زندگی و فضای اجتماعی هر برهه تاریخی باعث شده است با تمرکز بر ساخت اتفاقات واقعی تاریخی یا روایت داستان‌هایی در بستر تاریخ بتوان ذهنیتی نسبتا مشترک از برهه‌ها و اتفاقات تاریخی را برای مخاطب عام ساخت و به آنها هویتی واحد بخشید. به همین دلیل هم شاید بتوان مدعی شد امروز ذهنیت اکثر مردم جهان از نحوه زندگی و حال و هوای دوره‌ها و بازه‌های زمانی مختلف تاریخی، بیش از همه ساخته و پرداخته سینما و تلویزیون است. در این بین باید گفت هالیوود بیشترین تمرکز و اهتمام را برای نمایش روایت‌های تاریخی مطلوب خود در فیلم‌های سینمایی در میان سینمای کشورهای جهان داراست. برای درک بهتر موضوع شاید بد نباشد نگاهی بیندازیم به تعداد آثار تاریخی در میان آثار اصلی هالیوود در مراسم اسکار به عنوان ویترینی از مهم‌ترین تولیدات یک ساله سینمای آمریکا.

 

جریان‌شناسی سینمای تاریخی در هالیوود

 

سال گذشته، در اسکار هشتاد و هشتم بیش از نیمی از فیلم‌های نامزد اسکار در بخش‌های مختلف را آثار تاریخی تشکیل می‌دادند. «از گور برخاسته» ساخته «آلخاندرو گونزالس ایناریتو» که روایتگر داستانی در قرن نوزدهم بود و جایزه بهترین کارگردانی را برد. «پل جاسوس‌ها» اثر «استیون اسپیلبرگ» که داستانی را در سال‌های جنگ سرد شوروی و آمریکا روایت می‌کرد. «هشت نفرت‌انگیز» «کوئینتین تارانتینو» که روایتگر ماجرایی در بستر روزهای پس از جنگ‌های داخلی آمریکا بود. «بروکلین» از «جان کرولی» که به داستانی عاشقانه در بستر جامعه دهه 50 میلادی می‌پرداخت. «اسپات لایت» توماس مک‌کارتی که براساس اتفاقی واقعی در روزنامه بوستون‌گلوب در سال 2001 ساخته شده بود و جایزه بهترین فیلم را نیز از آن خود کرد. «ترامبو» اثر «جی روچ» که براساس زندگی واقعی «دالتون ترامبو» فیلمنامه‌نویس مشهور آمریکایی ساخته شده بود. «کارول» از «تاد هینز» که در بستر جامعه دهه 50 می‌گذشت و همچنین «دختر دانمارکی» تام هوپر که داستانی را در دهه 20 میلادی روایت می‌کرد. یک سال پیش از این و در اسکار هشتادوهفتم نیز همین نسبت در میان فیلم‌های مهم سال برقرار بود و بسیاری از آثار اصلی را فیلم‌های تاریخی تشکیل می‌دادند. از جمله «بازی تقلید» از «مورتن تیلدام» که براساس یک داستان واقعی در جنگ دوم جهانی ساخته شده بود و اسکار بهترین فیلمنامه اقتباسی را نصیب خود کرد. «سلما» به کارگردانی «آوا ماری دوورنی»

 

(Ava Marie DuVernay) که مانند خیلی از فیلم‌های مهم سال‌های اخیر، برده‌داری و تبعیض نژادی را دستمایه خود قرار داده بود و روایتگر مبارزات «مارتین لوترکینگ» برای گرفتن حقوق شهروندی سیاهان آمریکا بود. «نظریه همه‌چیز» از «جیمز مارش» که براساس زندگی «استیون هاوکینگ»‌ فیزیکدان مشهور جهان ساخته شده بود و همچنین «شکارچی روباه» بنت میلر، یک شخصیت ورزشی واقعی در تاریخ معاصر آمریکا را محوریت درام خود قرار داده بود.  در اسکار هشتادوششم باز هم فیلمی با محوریت تاریخ برده‌داری در آمریکا جزو آثار مهم سال بود و «12 سال بردگی» استیو مک‌کوئین برنده بهترین فیلم و بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد. جز «12 سال بردگی» اما «اخاذی آمریکایی» دیوید اٌراسل و «باشگاه خریداران دالاس» ژان‌مارک ولی، از آثار مهم و تحسین‌شده‌ای بودند که در بستر تاریخ معاصر آمریکا روایت می‌شدند. اگر باز هم یک‌سال به عقب برگردیم، شاهد حضور چشمگیر آثار تاریخی در میان فیلم‌های مهم سال آمریکا خواهیم بود. در اسکار هشتادوپنجم «آرگو» بن افلک با دستمایه قرار دادن یکی از حساس‌ترین چالش‌های سیاسی تاریخ معاصر آمریکا با وجود ساختار ضعیف جایزه بهترین فیلم و فیلمنامه اقتباسی را از آن خود کرد. «جانگوی آزادشده» کوئینتین تارانتینو نیز با روایت داستانی با محوریت نژادپرستی و برده‌داری در تاریخ آمریکا جایزه بهترین فیلمنامه اورجینال را برای تارانتینو به ارمغان آورد. «لینکلن» استیون اسپیلبرگ اما فیلم مهم دیگری بود که بر جنگ‌های داخلی آمریکا و زندگی رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده تمرکز داشت و جایزه بهترین بازیگر مرد را نصیب «دانیل دی‌لوئیس» کرد. همچنین «مرشد» پل توماس اندرسن نیز با روایت داستانی الگوگرفته‌شده از تشکیل فرقه ساینتولوژی در دهه 50 میلادی ساخته شد و توانست نظرات مثبت بسیاری را کسب کند. اگر تاریخ اسکار را به همین ترتیب ورق بزنیم و به عقب بازگردیم طبق همین منوال خواهیم دید درصد بالایی از آثار مهم سال را فیلم‌هایی تشکیل می‌دهند که یا براساس وقایع و شخصیت‌های مهم تاریخی ساخته شده‌اند یا داستان‌های خود را در بستر برهه‌های مختلف تاریخی روایت می‌کنند و این نشان‌دهنده اهمیت روایت تاریخ در سینمای آمریکا و اهتمام هالیوود برای به تصویر کشیدن تاریخ از دریچه نگاه خود برای عامه مردم است. سینمایی که از نخستین سال‌های پدید آمدن جریان سینمای داستانگو در آن با «تولد یک ملت» و «تعصب» از دیوید گریفیث نشان داد به روایت تاریخ علاقه بالایی دارد و تا امروز به سختی می‌توان فیلمساز بزرگی را در آن یافت که دست به ساخت آثاری در بستر تاریخ نزده باشد.